De publicatie van het artikel over de eerste tunneloven in het tijdschrift Erfgoed van Industrie en Techniek was een mooie aanleiding om eindelijk eens af te spreken met Jean-Marie Francart. Door corona en andere oorzaken was dat tot nu toe niet gelukt. Het werd een fijne ontmoeting.
Jean-Marie Francart was de zoon van Sylvain (jr.) en de kleinzoon van Henri. Hij was de laatste directeur van het Tongerse bedrijf 'Pannen- en Steenbakkerij Onze-Lieve-Vrouw'. Nadat begin jaren '80 nieuwe investeringen niet mogelijk bleken en een overname niet doorging, bleef er hem in 1982 niets anders over dan het bedrijf te sluiten.
Jean-Marie en zijn echtgenote wonen nog steeds in de oude directeurswoning van het bedrijf achter het kerkje dat door zijn grootvader in 1930 op het bedrijfsterrein werd gebouwd.
We hebben het bij een koffie over de geschiedenis van het bedrijf en over een aantal onopgeloste vraagstukken, over vasthoudende ondernemers en foute keuzes, de bij momenten enorme creativiteit van het bedrijf, de verkoop en de sloop... Samen verkennen we wat over is van het bedrijf en ik verbaas me over hoe het terrein er deels nog bijligt zoals het in de jaren '80 na de sloop van de gebouwen werd achtergelaten. De natuur die stilaan alles overneemt. Toevallig werd recent ook de oude kleiput, die jarenlang als stort werd uitgebaat, gesaneerd en afgedekt...
Ik wil via deze weg Jean-Marie Francart nog eens heel erg bedanken voor de aangename samenwerking en het fijne contact. Ik hoop dat we er samen voor hebben gezorgd dat het verhaal van dit unieke bedrijf niet verloren gaat.
